زنان باید بیش از مردان کوشش نمایند - مجله چایی

به گزارش خبرنگاران، نازنین ملایی، بانوی قهرمان مدال آور کشورمان متولد 1370 است. او زمانی که 14 ساله بود با استعدادی که در قایقرانی داشت به عضویت تیم ملی عایدی. ملایی، در طول مدت 16 سال ورزش حرفه ای خود، بالای 20 مقام برون مرزی مختلف ملی وآسیایی و رکورد و رنکینگ قهرمانی دنیا و المپیک توکیو را به دست آورده است. نازنین ملایی با کسب سومین مدال طلای خود در مسابقات روئینگ قهرمانی آسیای 2022، برای چهارمین دوره متوالی بر سکوی قهرمانی آسیا در ماده تک نفره سبک وزن بانوان ایستاد.

25مقام برون مرزی، نقره و برنز بازی های آسیایی 2014 و 2018، 4دوره طلای آسیا و نقره و برنز قهرمانی آسیا و کاپ آسیایی و یازدهم المپیک توکیو و هشتم دنیا و طلای مارتن باشگاه های اروپا و نقره و برنز مسابقات دنیای جایزه بزرگ مسکو از افتخارات اوست.

این بانوی ورزشکار معتقد است که مسیر قهرمانی برای بانوان با موانع بیشتری در مقایسه با مردان روبه روست و بانوان ورزشکار باید بارها و بارها برای اثبات توانایی های خود مبارزه نمایند. با او درباره موانع پیش روی ورزش قهرمانی زنان و آسیب های احتمالی فردی و اجتماعی ورزشکاران گفت وگو نموده ایم.

بانوان ورزشکار به خصوص در ورزش های انفرادی، از چه موانعی باید عبور نمایند تا بتوانند به جایگاهی که شایستگی آن را دارند برسند؟ آیا در این زمینه اختلافی میان بانوان یا آقایان وجود دارد؟

واقعیت این است که بله! تفاوت بسیاری میان بانوان و آقایان وجود دارد. اگر بانوان بخواهند خودشان را در ورزش مطرح نمایند، باید خیلی از سوی خانواده حمایت شوند و در مسابقات بسیاری شرکت نمایند تا نام شان مطرح و توانایی هایشان دیده شود. چندین بار باید خودشان را ثابت نمایند و بعد از اینکه دیده شدند، مسئولان از او حمایت می نمایند. درواقع تا قبل از مدال آوری، بانوان باید به نسبت آقایان کوشش بیشتری از خود نشان دهند. به نظرم این تفاوت عادلانه نیست؛ چرا که بانوان به همان مقدار آقایان می توانند نتایج خوبی در مسابقات کسب نمایند و نگاه مسئولان نباید متفاوت باشد. بانوان حتی زمانی که به مدال می رسند باز هم باید در هر دوره خودشان را بیشتر ثابت نمایند. این در حالی است که خیلی از زنان به علت وظایف مادری که برعهده دارند یا ازدواج و زندگی مشترک با شرایط سخت تری به نسبت آقایان تمرین می نمایند. زنان متاهل یا آنها که بچه دارند در تمام اردوها حضور دارند و در اطرافیانم می بینم که خیلی سخت کوشش می نمایند.

آیا در زمینه تشویق ها، حمایت ها و اهدای جوایز و امتیازات تفاوت یا تبعیضی میان آقایان و بانوان وجود دارد؟

بخشی از جوایز به وسیله وزارتخانه یا کمیته المپیک اهدا می شود و تفاوتی میان زنان یا آقایان وجود ندارد، اما مسئولان استان های هر ورزشکار متفاوت عمل می نمایند. مسئولان یک سری از استان ها معتقدند چون این ورزشکار مرد قرار است ازدواج کند، پس امتیازاتی بیشتر از ورزشکاران زن باید به او تعلق بگیرد درصورتی که یک زن هم در عرصه ورزش به همان مقدار یا حتی بیشتر و سخت تر کوشش نموده و شاید هم از نظر مدارج قهرمانی در جایگاه بالاتری قرار داشته باشد، اما متأسفانه در بعضی استان ها هنگام اهدای جوایز یا تجلیل از ورزشکاران این تفاوت مشهود است.

آیا حمایت های بیش از مقدار می تواند به رشد حرفه ای ورزشکار تازه کار و مبتدی لطمه بزند؟

من خودم ورزشکاری هستم که از پایه آغاز کردم و به اینجا رسیدم. به نظر من حمایت برای ورزشکاری که تازه آغاز نموده و نوپاست هم باید وجود داشته باشد، اما در حد معمول. به هر حال باید تفاوتی میان ورزشکار حرفه ای و مبتدی قائل شد تا انگیزه و کوشش ورزشکاران برای رسیدن به جایگاه بالاتر بیشتر شود. وقتی ورزشکار مبتدی الگوی ورزشی خود را می بیند که توانسته این امتیازات و جوایز را به دست بیاورد، او هم کوشش بیشتری می نماید. اما وقتی ببیند الگوی ورزشی او از شرایطی که دارد ناراضی است و از طرف دیگر همه را از ادامه مسیر قهرمانی و ورزش ناامید می نماید و... ورزشکار مبتدی هم انگیزه ای پیدا نمی نماید. باید حد تعادلی میان جوایز ورزشکار حرفه ای و مبتدی و حتی ورزشکاری که مدال طلا یا برنز گرفته قائل شد. اگر جوایز و امتیازات ورزشکار مبتدی با ورزشکاری که 10 سال سابقه دارد یکسان باشد خب طبیعی است که برای رسیدن به جایگاه بالاتر خیلی کوشش نمی نماید. این بدان معنا نیست که افراد مبتدی تشویق نشوند! باید تشویق شوند تا انگیزه ادامه کار را پیدا نمایند، اما باید حد نصاب و رده بندی ها معین شود.

گاهی ورزشکاری خیلی زود و در مقطعی کوتاه به معروفیت می رسد و خیلی بیش از حد مورد توجه قرار می گیرد اما این اتفاق در سال های بعد تکرار نمی شود. این موضوع چه آسیب های اجتماعی یا فردی را برای او در پی دارد؟

اول از هر چیز خود ورزشکار باید بلد باشد اگر به اوج رسید غره نشود و بداند که ممکن است روزی از اوج به فرش برسد! نباید مغرور شود و همواره باید کوشش کند. این اتفاق زمانی می افتد که همانطور که گفتم ورزشکاری را بیشتر از حد تشویق کنیم و خب دچار غرور می شود و در ادامه فعالیت ورزشی خود نتیجه معکوس خواهد گرفت.

چه کسانی در این اتفاق نقش دارند و این غرور برای ورزشکار مدال آور و جامعه ورزش چه تبعات منفی در پی دارد؟

گاهی اطرافیان آن ورزشکار اعم از مربی یا بعضی رسانه ها یا نهادهای مرتبط به آن ورزشکار مطالبی غیر از واقعیت را بیان می نمایند. ورزشکار می داند که در مسابقات 3 کشور حضور داشته و مقام سوم را کسب نموده اما وقتی بیش از حد معمول تشویق می شود، به او بگویند کار تو خیلی خوب است و اول هم می شوی، توقع و انتظار ورزشکار از خودش بالا می رود. آدم ها دوست دارند چیزهای خوب بشنوند و گاهی غرق آن اتفاق می شوند. اگر ورزشکار ناآگاه باشد یا سن کمی داشته باشد غرق جو اطرافیان می شود و اینجاست که آسیب می بیند. در لحظه ای که فکر نمی نماید، آن بادکنک می ترکد و متوجه می شود زیر پایش خالی و باد الکی در سرش بوده است.

با توجه به درخشش بانوان در عرصه های ملی و بین المللی، آینده ورزش بانوان ایران را چگونه ارزیابی می کنید؟

سطح بانوان کشور به خصوص در رشته های ورزش انفرادی بالاتر رفته و این موجب شده تا انگیزه بیشتری پیدا نمایند و در پی قهرمانی و کسب مدال در مسابقات دنیای و آسیایی باشند. اما این رشد تا کی ادامه دارد؟ بستگی به حمایت مسئولان و اطرافیان دارد. نمی شود گوشه ای نشست و فقط نظاره گر کوشش و افتخارآفرینی بانوان بود. اگر حمایت ها بیشتر نشود، نمی توانیم انتظار بالایی داشته باشیم. مدال آوری برای یک ورزشکار بسیار مهم و شیرین است اما کسب عایدی و اشتغال و... هم برای یک زن اهمیت دارد و نباید این نگاه وجود داشته باشد چون آقایان مسئولیت زندگی را برعهده دارند پس نوع جوایز و امتیازاتی که به آقایان تعلق می گیرد با بانوان متفاوت باشد. امیدوارم که با حمایت مسئولان، شاهد کوشش روزافزون بانوان در عرصه های بین المللی باشیم.

آسیب انتظار مدال آوری به ورزشکار

نازنین ملایی معتقد است که انتظارات غیر واقعی می تواند آسیب زننده باشد. برای همین این تجربه را به دست آورده ام که قبل از اعزام به مسابقات در پاسخ به این سؤال که قول طلا را می دهی؟ می گویم: برای طلا می روم. هیچ قول صددرصدی نیست و ممکن است هر اتفاقی بیفتد و ما در عین حال که کوشش می کنیم و باانگیزه در مسابقات شرکت می کنیم، باید آماده روبه رو شدن با واقعیت هم باشیم که ممکن است مدال ما نقره یا برنز شود. نقش مربیان خیلی مهم است. همواره به افراد مبتدی و شاگردانم می گویم که وقتی برای قهرمانی می روید توهم این را نزنید که رکوردی جابه جا کنید. با تمام توانایی که دارید در مسابقه شرکت کنید و ازخودتان انتظاری فراتر از واقعیت نداشته باشید. به نظر من باید در وزارت ورزش و هر فدراسیون همه مربیان بررسی شوند و کسانی باشند که واقعیت ها را بگویند. ورزشکار در کشور خودش تمرین ها را انجام می دهد و می داند اگر به مسابقات برود ممکن است چندم شود. خب اگر همان رتبه یا بالاتر را به دست بیاورد خشنود می شود، اما اگر توهم وار به شما بگویند که اول می شوی ورزشکار آخر شود، آن زمان ورزشکار با شکست روحی زیادی روبرو می شود. اطرافیان هم که می خواهند بار را از دوش خودشان بردارند می گویند تو کم کار کردی و تو مشکل داری! اینجاست که ورزشکار روحیه خود را از دست می دهد و شاید از کارش کناره گیری کند. پس یک بخش اش برمی شود به خود ورزشکار و بخشی به اطرافیان. وقتی ورزشکار مبتدی است و تازه می خواهد آموزش ببیند نقش اطرافیانش مهم است، اما وقتی ورزشکار از حالت مبتدی به حرفه ای تبدیل شده و بخواهد گول این ظواهر را بخورد، دیگر خودش مقصر است.