آیا پایانی بر درگیر های هواداران فوتبال ایران وجود دارد؟ - مجله چایی

به گزارش، از هفته هفدهم و با شروع دور برگشت لیگ برتر فوتبال ایران، یکشنبه 6 بهمن ماه سال جاری تیم های فوتبال پرسپولیس تهران و تراکتور تبریز در ورزشگاه آزادی مقابل یکدیگر صف آرایی کردند که این بازی در نهایت با فزونی 2 بر صفر شاگردان یحیی گل محمدی به انتها رسید، دیداری که چه درون زمین و به ویژه روی سکو ها با تنش بسیار فراوان و مصدومیت بسکمک از هواداران دو تیم همراه شد.

بنابر مشاهده خبرنگارانی که در ورزشگاه آزادی حضور داشتند، با نمایش دردسرساز پرچم ژاپن از سوی هوادران تراکتور و واکنش هواداران پرسپولیس به این اتفاق، تنور درگیری داغ می شود و با فحاشی شدید هواداران پرسپولیس، عصبانیت تراکتوری ها بیش تر شده و با استمرار فحاشی ها، پرتاب سنگ از سوی تراکتوری ها درگیری روی سکو ها شروع می شود و از دقیقه 35 هواداران تیم تبریزی شروع به پرتاب سنگ و اجسام مختلف به سمت جایگاه پرسپولیسی ها می کنند و از سوی دیگر این هوادران پرسپولیس هستند که با پرتاب سنگ جواب تیم حریف را روی سکو ها می دهند. بر اساس شواهد میزان پرتاب سنگ از سوی هوادران تراکتور بیشتر بوده و تعداد بیشتری از هواداران مصدوم پرسپولیسی هستند. در همین رابطه تعدادی از سنگ های پرت شده توسط هواداران تراکتور به جایگاه خبرنگاران برخورد می کند که خوشبختانه آسیبی به خبرنگاران نمی رسد.

رییس اورژانس تهران پس از انتها این دیدار از مراجعه 77 نفر به نیروی های امدادی مستقر در ورزشگاه طی مسابقه فوتبال تیم های پرسپولیس و تراکتور خبر داد و گفت که 2 نفر از این تعداد برای ادامه فرایند درمان به بیمارستان منتقل و 75 نفر دیگر به صورت سرپایی درمان شدند.

در این دیدار صرفا تنش ها روی سکو ها نبود و درگیری بازیکنان دو تیم با یکدیگر درون زمین مزید بر علت شد و هواداران را بیش از پیش تحریک کرد و در نهایت نیز پس از اتمام بازی شجاع خلیل زاده از پرسپولیس و محمدرضا خانزاده از تراکتورسازی به دلیل رفتار های اجرا شده با دستور موقت تا اطلاع ثانوی از حضور در مسابقات محروم شدند.

علاوه بر این درگیری بازیکن پرسپولیس با اشکان دژاگه باعث شد تا هواداران این تیم بار ها به کاپیتان تراکتور فحاشی کنند. همچنین اخراج ساکت الهامی که با مشورت کمک چهارم به اکبریان داور بازی صورت گرفت، باعث درگیری کادرفنی تراکتور و به خصوص مسعود شجاعی با بابک عباسقلی زاده شد و این کار هم با فحاشی پرسپولیسی ها به مسعود شجاعی همراه بود.

تنش بین هواداران تیم های پر هوادار مسئله ای اجتناب ناپذیر است و حتی در کشور های توسعه یافته نیز شاهد درگیری هایی هستیم که معمولا بیرون از محیط ورزشگاه ها رقم می خورد هستیم و معمولا این رخداد مختص به افرادی است که تمایل شدیدی به درگیری دارند، موضوعی که متاسفانه در کشور ما فرایند معکوسی دارند و شاهد ضرب و جرح هوادران روی سکو ها هستیم و هیچ زیرساخت و اهرم نظارتی برای شناسایی و برخورد با هوادارنما های شروری که روی سکو ها سلامت و جان انسان های دیگر را به خطر می اندازند وجود ندارد.

کاش تقابل پرسپولیس و تراکتور اولین و آخرین صحنه درگیری روی سکو ها در فوتبال ایران بود، اما اگر واقع بین باشیم این دیدار شاید نمایش بخشی از تنش هواداری و بی تدبیری مدیریتی در لیگ های فوتبال و فوتسال کشور است. در دیدار های زیادی است طی چند سال اخیر شاهد برخورد شدید هواداران برخی تیم ها با یکدیگر بوده ایم و با تفکر سنگ در برابر سنگ صحنه های غم انگیز فراوانی را در فوتبال ایران می بینیم و پرتاب اشیا مختلف نظیر مواد منفجره باعث شده تا جان آدمی به آسان ترین شکل ممکن روی سکو ها تهدید و هوادارانی نقص عضو شوند.

نکته مهم اینکه طی همین سال ها هیچ یک از ورزشگاه های کشور به امکانات لازم اعم از دوربین، گیت های بازرسی و... تجهیز نشده اند و مشخص نیست چه زمانی می توان آشوبگران را روی سکو ها شناسایی کرد تا هرکسی به خود اجازه ندهد با سلامت انسان دیگری بازی کند. متاسفانه تنها تصاویر ثبت شده مربوط به افرادی که در دیدار تیم های فوتبال پرسپولیس و تراکتور اقدام به پرتاب سنگ کرده اند نیز توسط عکاسان رسانه ها شکار شده است و به خوبی می توان آن ها را شناسایی کرد. در کشور های توسعه یافته در داخل و محوطه بیرونی ورزشگاه ها شاهد نصب دوربین های مختلف برای به تصویر کشیدن تمامی اتفاقات مربوط به برگزاری یک مسابقه فوتبال هستیم و جریمه های سنگینی برای هوادرانی که ضوابط و دستورالعمل های وضع شده را نادیده می گیرند در نظر گرفته شده است و به همین دلیل بیشتر درگیری های به وقوع پیوسته در برخی بازی ها، بیرون از محوطه ورزشگاه ها رخ می دهد.

قابل تامل تر اینکه هیچ برنامه زمان بندی شده ای نیز برای تجهیز ورزشگاه ها در فوتبال ایران به دوربین ها و سایر امکانات لازم در راستای شناسایی افراد متخلف و شرور وجود ندارد و مشخص نیست جان هواداران چندمین اولویت مسئولان وزرات ورزش و جوانان، فدراسیون فوتبال و لیگ برتر است و آیا اساسا به چنین مسئله مهمی توجه دارند یا خیر؟

والاتر از واژه هموطن عبارت هم نوع است؛ سوال مهم اینجاست که آیا برای کاهش تنش روی سکو ها چه قبل، حین و بعد از برگزاری یک مسابقه صرفا نیازمند برخورد قهری و تجهیزات لازم جهت شناسایی هستیم؟ آیا فعالیت های فرهنگی از سوی مسئولان و تغییر نگاه و رفتار ناپسند از سوی هواداران در این زمینه جایی ندارد؟

به طور حتم فرهنگ سازی مناسب و تدریجی از سوی متولیان امر و در عین حال کسب آگاهی، معرفت و تغییر سبک فکری هواداران یکی از مهم ترین چالش های این روز های فوتبال ایران است و شاهد آن هستیم که در دیدار های حساس و سنتی که با استقبال هواداران در ورزشگاه ها همراه می شود زندگی یک انسان تا حد مرگ به خطر می افتد. اگر یکی از آن هزاران سنگ به جمجه کودکی برخورد کند و پدر و مادری سیاه پوش شوند و جان یک پدر، یک برادر و یک فرزند در چنین فاجعه انسانی که تارو پود برخی دیدار های پر تنش فوتبال ایران را فراگرفته است تهدید شود، آن زمان آیا خود را خواهیم بخشید؟

مهم ترین مسئله این است که یک هوادار در کدام نقطه معادله پیچیده کنترل تنش و درگیری روی سکو ها واقع شده است؟ بدون شک مقوله آموزش و تماشاچی حاضر در ورزشگاه اصلی ترین تکه های این پازل هستند و باید هر هوادار در پس ذهنش این پرسش را مطرح کند که به چه قیمتی با جان یک انسان بازی می کند؟

منبع: ایسنا