لوازم آرایشی مترو از کجا می آیند؟ ، یک روز با دستفروشان مترو - مجله چایی

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرنگاران، شهربانو نوری نیا؛ صبح یک روز دوشنبه، که مانند همه روز های دیگر بود، در ایستگاه شهید بهشتی وارد مترو می شوم. ورودم به قطار ارادی نیست و با هر موج جمعیت عده ای سوار و پیاده می شوند. بعد از بسته شدن درب قطار از بین جمعیت صدایی می رسد: خانم ها ریمل خرده مژده دار دارم با کیفیت عالی. رژلب دارم، خط لب، ابزارآرایشی، پد، قیچی، موچین... خانم ها کسی چیزی نخواست؟

برایم سوال بود که با وجود گران شدن بنزین، قیمت لوازم آرایشی بهداشتی نیز تغییر نموده است یا نه؟ این سوال را از خانم دست فروش که ساک بزرگی پر از انواع رژ لب های جامد و مایع و پالتی و انواع مداد در رنگ بندی های مختلف به دوش داشت پرسیدم. می گفت: از روزی که بنزین گرون شده، ریمیل زودتر و بیشتر از هر چیزی دیگه ای افزایش قیمت داشته، ولی بقیه چیز ها فعلاً تغییری ننموده اند. این اتفاقات کار ما را سخت تر می نماید. اگر ما مشتری ثابت نداشته باشیم و جنسمون باکیفیت نباشه -که خدا رو شکر همه همکارام، هم جنس خوب میارن، هم مشتری خودشون رو دارن، ولی با این حال- با وجود این حجم از تورم و گرانی طبیعیه که فروشمون تا 70 درصد کاهش پیدا کنه. خانم دست فروش با عجله از قطار پیاده شد و من با بقیه سوالاتم ماندم.

چشم انتظار دستفروشان دیگری بودم که از آن ها جواب سوال هایم را بگیرم. از خوش اقبالی من دو فروشنده که به نظر می رسید باهم صمیمی هستند با خنده وارد واگن شدند و هرکدام به سمتی رفتند و با صدای بلند تبلیغ جنس هایشان را کردند. با یکی از آن ها آغاز به صحبت کردم. خانم خوش اخلاقی بود که خودش هم از انواع و اقسام لوازم آرایشی در آرایش چهره اش استفاده نموده بود. با آرامش به سوالاتم پاسخ می داد. این که با چه میزان سرمایه مشغول به دست فروشی لوازم آرایشی در این اوضاع مالی نموده و آیا واقعا اجناسش باکیفیت هستند که سلامت مردم به خطر نیافتد و سرب آن ها چه مقدار است؟! آغاز کرد و گفت: من همه جور جنسی دارم و همه این ها را با پنج شش میلیون تومان تهیه کردم. شرط این که در این اوضاع خوب سود کنی، خوب کارکردن و به روزکردن وسایلت مطابق با خواست مشتری است. من هفت هشت ساله در مترو فروشندگی لوازم آرایشی می کنم. تا حالا کسی از من گله یا شکایت ننموده که جنست این جور و آن جور بوده، به این خاطر که من و یا بقیه جنس تقلبی نمی آوریم. مشتری های من بیشتر کارمندان هستند که میانگین روزی 50 هزار تومان از من خرید می نمایند و راضی هستند. معمولاً اجناس گیاهی سرب ندارند، غیرگیاهی ها را هم با طلا می گردد تشخیص داد، ولی اگر کسی گفت: جنس غیرگیاهی بدون سرب، باور نکن. محاله!

دامنه سنی مشتری های این صنف از قدیم تابه حال متفاوت شده است. در قدیم خانم ها، مادران، عروس ها و آرایشگر ها مشتری ثابت بودند؛ الان دختران نوجوان و جوان با سن 15 تا 22 سال. علاوه بر این، به نقل از پانا، 99% لوازم آرایشی قاچاق تقلبی هستند و 50% مواد اولیه محصولات آرایشی و 70% عطریات و کرم ها وارداتی هستند.

از دیگر دست فروش که در کنار دوستش ایستاده بود و همزمان که چرخ دستی اش را جابه جا می کرد دستگاه پوزش را در کیف می گذاشت پرسیدم سود کارتان چقدر است؟ می گوید: میانگین هر قلم جنس دو تومان سود دارد. هرچه شما زودتر بفروشی، زودتر و بیشتر سود می کنی و رقبا را از میدان به درمی کنی. گاهی سرمایه ات 100 یا 150 هزار تومان است، 50 تومن سود می کنی، گاهی سرمایه ات 5 یا 6 میلیون تومان است با سود 300 تا 600 تومان. همه چی بستگی به خودت و زرنگیت دارد.

معمولاً اجناس گیاهی سرب ندارند، غیرگیاهی ها را هم با طلا می گردد تشخیص داد، ولی اگر کسی گفت: جنس غیرگیاهی بدون سرب، باور نکن. محاله!

مشتاق شدم ببینم حالا که این قدر بحث رقابت و سودکردن مطرح است، با این شرایط بازار لوازم آرایشی که تشخیص کالای اصل از غیراصل به سختی ممکن است چگونه مشتری خود را راضی نگه می دارند و آیا جنس های دست فروشان مترو تفاوتی با اجناس خارج مترو دارد؟ صبر می کنم تا دومرتبه دست فروشی به واگنی که من بودم بیاید و از یکی از آن ها که ماسکی بر صورت زده و چند رنگ مداد و یک ریمل در دست دارد و با بند بلندی ابزار های آرایشی اش را به گردن آویخته این ها را می پرسم. جواب می دهد: گاهی برای خود ما هم سخت است، اما برای این که چنین اتفاقی نیافتد و جنس خوب بتوانیم تهیه کنیم ریسک خرید از جا هایی که شناخت کافی نداریم یا دست زیاد است یا انحصاری شده را قبول نمی کنیم. واقعیت این است که مصرف لوازم آرایشی روزبه روز بیشتر می گردد و این منِ فروشنده را مجبور می نماید به این که مدام جنس جدید بیاورم، آن هم به صورت هفتگی و گاهاً روزانه. به غیر از نمایندگی هایی که واقعاً شناخته شده هستند و فروشگاه های زیر نظرشان در سطح کشور، بقیه فروشگاه ها هیچ تفاوتی از لحاظ کیفیتی با ما ندارند و تفاوت قیمت آن ها دلیل کیفیت بالا نیست، بلکه به دلیل هایی است که مغازه دار یا فروشگاه پرداخت می نماید؛ مثل آب و برق و گاز، مالیات، اجاره و... بنابراین جنس ما و آن ها همگی از یک منبع تغذیه می گردد که آن کالا هم یا وارداتی است یا قاچاق!

هر زن ایرانی سالانه به طور میانگین 700 هزار تومان لوازم آرایشی می خرد. در سال 2019 واردات لوازم آرایشی به ایران حدود 1.6 میلیارد دلار بوده که 70% آن قاچاق است.

هر زن ایرانی سالانه به طور میانگین 700 هزار تومان لوازم آرایشی می خرد. در سال 2019 واردات لوازم آرایشی به ایران حدود 1.6 میلیارد دلار بوده که 70% آن قاچاق است.

منظورش را از انحصاری بودن متوجه نشدم و پرسیدم. گفت: یک سری از اجناس در مرز نیست و فقط در بازار تهران است و بالعکس. منِ فروشندۀ خرد نمی توانم آن را تهیه کنم، چون اولاً من نه سرمایه کافی دارم نه پارتی و آشنای درست و حسابی. برای همین یک سری افراد، مثلاً یک مدل ریمل یا رژ لب را انحصاراً خودشان وارد و پخش می نمایند و بازار در دست آن ها است و بقیه برای به دست آوردن آن جنس فقط باید به آن افراد مراجعه نمایند. این قضیه در بازار بیشتر به چشم می خورد و همین گاهی کار را سخت می نماید و سختی جنس آوردن از مرز هم این است که گاهی احتیاج به مجوز های مخصوص دارد. خلاصه این که در این کار هم مافیا کم نیست و ما هم سختی های خود را داریم.

کم کم به ایستگاه موردنظرم نزدیک می شدم و خودم را به درب خروج نزدیک می کردم که خانمی از یکی از فروشندگان لوازم آرایش پرسید: خانم! شما واقعا جنس هاتون اصله؟ این لیبل هایی که روش هست واقعیه؟ توجه ها به سمت فروشنده جلب شد و منتظر جواب بودند. فروشنده گفت: ما جنس هامون رو از بازار تهران و مولوی و این جور جا ها تهیه می کنیم؛ این جا ها هم جنس بی کیفیت نمیارند، چون اماکن و تعزیرات و بهداشت و... اون ها رو زیر نظر دارند. اگر هم جنس اصل نباشه، های کپی (high copy) درجه یک است و نگران نماینده نیست. با این شرایط این که میگن جنس فرانسوی اصل هست یا آلمانی و یا کشور های آمریکایی و اروپایی دیگر باور نکنید؛ این جور کشور ها به ما جنس نمی دهند. نهایتاً کشور های ترکیه، دبی و چین. یا وارداتی هستند که با مجوز از مرز رد شدند و بقیه هم اکثریت قاچاق. لیبل ها هم قابل اطمینان نیستند، چون بارکد ها رو من و یا شما نوعی در سایت ها قرار می دهیم و وقتی شناسایی بشه اون جنس رو تایید می کنه، ولی میزان سلامتش را نه. در واقع با وجود چند لیبل نمیشه صددرصد اطمینان پیدا کرد که جنس اصل است. پس تنها چیزی که اطمینان بخشه اعتبار ما در بین مشتری هامون هست که تا به الان کسی از بی کیفیتی گله ننموده یا فلان اتفاق روی پوستش افتاده باشه.

لیبل ها هم قابل اطمینان نیستند، چون بارکد ها رو من و یا شما نوعی در سایت ها قرار می دهیم و وقتی شناسایی بشه اون جنس رو تایید می کنه، ولی میزان سلامتش را نه

دبیر کمیسیون فراورده های زیبایی، بهداشتی وعطریات مجمع واردات گفته است: همه لوازم آرایشی که در مترو به فروش می رسند تقلبی هستند و تنها راه شناسایی کالای اصل از تقلبی داشتن پروانه بهداشت از سازمان غذا دارو و برگ سبز از گمرک است. صحبت ها تناقض دارد.

لیبل های وزارت بهداشت که به عنوان ملاک تشخیص اصل و غیراصل و سلامت کالا در بین مردم جا افتاده است، یک آرم شبیه به سیب و شماره پروانه است که در کالا های داخلی درج می گردد و کد شش رقمی که از رقم دوم ممیز می خورد و بر روی کالا های وارداتی چسبانده می گردد. اطلاعاتی، چون کد GIN که کد محصول است، کد UID و LOT که برای اصالت برچسب ثبت شده و تاریخ انقضا، شماره پیامکی و تلفن، QR کد و آدرس سایت همگی مندرجاتی هستند که باید روی لیبل وزارت بهداشت باشند. کد اصالت کالا معمولا زیر اسکرچ که با خراشیدن نمایان میگردد قرار می گیرد. مصرف نمایندگان جهت این که از اصالت و سلامت کالای خریداری شده مطمئن شوند می بایست کد ها را به سامانه 20008822 یا سایت ttac.ir جهت دریافت تائیدیه ارسال نمایند. همه این ها اطلاعات یک لیبل است.

اما نکته جالب این است که در مصاحبه معاون برنامه ریزی و نظارت سازمان غذا و دارو با یکی از رسانه ها، توصیه شده که چون بیش از نیمی از لوازم آرایشی و بهداشتی از کانال های غیررسمی وارد می گردد نه به آن ها که صددرصد تقلبی اند و نه به آن ها که ظاهراً اصل هستند، ولی از جهت های غیرقانونی می آیند اعتماد نکنید. دکتر عبداللهی هم در تبادل نظر با ایرنا تصریح نموده است: متاسفانه این برچسب ها به آسانی به فروش می رسد و هرکس از جمله فروشندگان می توانند آن ها را تهیه و بر روی اجناس نصب نمایند. به خاطر همین تشخیص اصل از کپی برای مشتریان بسیار سخت و گاهاً ناممکن شده است. به همین منظور حتماً باید تائیدیه استعلام برچسب ها را مصرف نمایندگان از سایت دریافت نمایند.

قیمت لوازم آرایشی مثل بسیاری از اجناس دیگر در مترو نسبت به بازارها و مغازه های رسمی ارزان تر است و همین باعث می گردد مشتری ها خرید از دست فروشان مترو را ترجیح بدهند. با این حال باید برای سلامت مصرف نمایندگان این کالاها، چه از مترو خرید بنمایند یا از مغازه های آرایشی بهداشتی ، تدبیری اندیشیده گردد. لوازم آرایشی مستقیم با پوست و بدن انسان ها در تماس هستند و این حساسیت و اهمیت نظارت بر واردات و فروش آن ها را چند برابر می نماید.

منبع: خبرگزاری دانشجو