کشف گنجینه هزار میلیارد دلاری معبد پادماناب هاسو آمی؛ هند - مجله چایی

هند، سرزمینی است با تمدنی کهن، رسومی خاص و در بسیاری مواقع عجب و غریب، مردمی با عقاید و آیین های متعدد که در کنار جاذبه های شگفت انگیز طبیعی و آثار جالب و بعضا اسرارآمیز تاریخی، در بین گردشگران و مسافران سراسر دنیا، محبوبیتی شگرف را به دست آورده است.

محبوبیتی که امروزه آن را به یکی از پرترددترین کشورهای دنیا برای گردشگری تبدیل ساخته است. در این سرزمین هفتاد رنگ، دیدنی های مبهوت نماینده ای نیز وجود دارد که از بین آن ها می توان به معبد پادماناب هاسو آمی، اشاره نمود.

این مبعد مشهور، سال های طولانی وقف خدای ویشنو (Lord Vishnu: دومین خدا از خدایان سه گانه هندوکه نوعی نفوذگر و حافظت گر خداوند است)، در تریاندروم (تیرووانانتاپورام)، مرکز استان کرالا در کشور هندوستان بوده است. ایزدی که کشور هندوستان را برای سال های طولانی مسحور و مجذوب خود نموده است. در سال های گذشته، پادشاهان و خاندان پادشاهی هندوستان، طلاها و جواهرات بسیاری را به این معبد اهدا نموده است. گاهی اوقات هر شاهزاده ای که از نوجوانی به سن بلوغ می رسید، معادل وزن خود، طلا و جواهرات پیشکشی خود را به این معبد اهدا می کرد. درحال حاضر، شایعه هایی وجود دارد که از حضور این گنجینه ها در داخل غرفه های مخفی و پنهانی که زیر معبد وجود دارد، خبر می دهد. هیچ کس به درستی نمی داند که این معبد اسرارآمیز در چه سالی ساخته شده است و قدمت آن به چه قرنی بازمی گردد. بعضی از محققان اظهار نموده اند که معبد در بیش از 5 هزار سال پیش ساخته شده است. جالب است بدانید که حتی این معبد به علت ثرت بسیار زیاد و غیرقابل تصورش در بین مردم 2500 سال پیش نیز مشهور بوده است.

در چند متون هندو نیز که در دورانی بین 500 تا 300 سال پیش از میلاد، ثبت شده است، مطالبی در خصوص معبد پادمانبهاسو آمی، نوشته شده که در آن متون، از معبد به نام معبد طلایی، یاد شده است. ادب و هنر تامیل باستان و نیز اشعار آن به معبد و حتی شهر آن نیز اشاره نموده است. معبد و شهری که دیوارها و جدارهای آن ها از طلای ناب و خالص است.

گفته می گردد که این گنجینه ها در بیش از هزاران سال بواسطه اهدای جواهرات و طلاها به وسیله سلسله های مختلف هندوستان و نیز حاکمان و بازرگانان بین النهرین، اورشلیم، یونان، رم و فراتر از این سرزمین ها، اندوخته شده است. بعلاوه به نظر می رسد که در زمان حمله و تاخت و تاز بیگانگان و دشمنان، معابد کوچک تر که در کارلا و منطقه ها غربی منطقه جنوبی هند قرار داشته است، ثروت خود را برای محافظت از دست تجاوزگران به معبد پادماناب هاسو آمی، سپرده و در آن ذخیره می کردند. برای مدت زمان طولانی، معبد و دارایی های آن به وسیله یکی از خانواده های سلطنتی هندی که بسیار معتمد و بانفوذ بود، کنترل و محافظت می شد. تا اینکه در سال 2011 میلادی، دیوان عالی کشور هندوستان، این خانواده سلطنتی را مجبور کرد تا درب اتاق های مخفی را بگشاید و ثروت پنهانی معبد را نشان دهد. از شش طاق، پنج طاق آن باز شد. دیوان عالی از آنچه که می دید، کاملا متحیر شد.

در میان اشیا گران قیمت و ارزشمندی که کشف شد، 800 کیلوگرم سکه های طلا، یک زنجیر طلا به طول تقریبی 5 متر و 50 سانتی متر و ساخته شده از طلای خالص، زنجیری از طلا به وزن 500 کیلوگرم، بیش از 2 هزار زیورآلات طلا، یک تخت از طلای خالص، چندین بت طلایی، صدها الماس باشکوه و سنگ های قیمتی، چندین کیسه پر از مصنوعات طلایی، گردنبند، نیم تاج (سربند یا پیشانی بند پادشاهان)، یاقوت های سرخ، یاقوت های کبود، زمردهای سبز، سنگ های قیمتی و وسایلی ساخته شده از دیگر فلزات ارزشمند و گرانقیمت، وجود داشت. کارشناسان ارزش گنجی را که در معبد یافت شد، بیش از 20 میلیارد دلار تخمین زده اند.

البته این در حالی است که ارزش تاریخی این اشیا محاسبه نشده است، و اگر بخواهیم از لحاظ تاریخی و قدمت نیز آن ها را آنالیز کنیم، احتمالا بهای آن ها بیش از ده برابر خواهد شد. این تشریحی که به وسیله New Yorker، از اشیا گنجینه معبد ارائه شده است، بیشتر شبیه به متنی از فیلم ایندیانا جونز می ماند.

درهای طاق های A و B، کلیدهای متعددی داشت که آن ها به وارما (Varma) و رئیس اجرایی معبد وی کی هری کومار (V. K. Harikumar)، سپرده شده بود. افراد ناظر از این کلیدها برای باز کردن درب فلزی طاق B استفاده نموده و در پشت این درب، با درب چوبی مستحکمی برخورد کردند. پس از باز کردن این درب چوبی، با درب سومی از آهن که قفل شده بود، روبه رو شدند. کوشش آن ها برای گگرددن درب آهنی بی نتیجه ماند. انتها تصمیم گرفتند که به سراغ درب A رفته تا آن را باز نمایند. در هنگام باز کردن درب A، مجددا با دو درب که یکی از چوب و دیگری از آهن بود، روبرو شدند. حاضران هر دو درب را گگرددند و وارد اتاقی کوچک شدند. در کف اتاق تخته سنگی مستطیل شکل که شبیه به یک سنگ قبر واژگون شده بود، قرار داشت.

پنج مرتبه و بیش از 30 دقیقه طول کشید تا حاضران توانستند تخته سنگ را حرکت دهند. با جابه جا کردن تخته سنگ، یک سرازیری باریک و تاریک کشف شد. این راه باریک به میزان عبور یک جوان بالغ ساخته شده بود به گونه ای که به راحتی بتواند سراسر آن گام بردارد و بدون سختی حرکت کند. پیش از ورود ناظران به داخل این گذرگاه مخفی، یک تیم از آتش نشانان با تجهیزاتی ویژه مانند کپسول اکسیژن، وارد آن شدند. درست در پایین پله های این گذرگاه، یک سردابه و طاق دیگری مشاهده شد.

یکی از شاهدان ماجرا اولین نگاه اجمالی و سریعی را که به گنجینه داشته، بیان نموده است. او اینگونه توضیح می دهد:

هنگامی که آن ها سنگ گرانیت را برداشتند، آن کاملا تاریک بود؛ به جز مقداری کمی نور که به وسیله درهایی که در پشت سر ما بود، می آمد. همانطور که به سردابه و طاق تاریک نگاه می کردم، آنچه دیدم، همچون ستاره هایی بود در آسمان تاریک شب؛ زمانی که ماه در آسمان نیست. الماس و سنگ های قیمتی درخشان بودند و نور کمی را منعکس می کردند. بخش عمده ای از گنجینه، در اصل درون جعبه هایی چوبی ذخیره شده بود، اما با گذشت زمان، جعبه های شکسته و به گرد و غبار تبدیل شده بودند. بنابراین سنگ های قیمتی و طلاها، همچون گرد و غبار بر کف زمین جمع شده بودند و این شگفت انگیز بود.