تصاویر ، یک متر و 40 سانتی متر قد و 600 کیلوگرم وزن ؛ این گاوها بیشتر به هیولا شباهت دارند ، گاوهای ژرمن هیولاهایی که دوباره زنده شدند - مجله چایی

به گزارش خبرنگاران، او مرد دنیا دیده ای بود، او همان جنگاوری است که بخش های مهمی از اروپای امروزی را مطیع خود ساخته بود، بی تردید چنین فرمانروایی نمی توانست آدمی ضعیف و ترسو باشد، پس این گاوها مطمئنا حیواناتی وحشتناک و مخوف بودند.

این گاوهای اولیه که به گاوهای جنگی نیز معروفیت دارند واقعاً هم موجودات وحشتناکی بودند، موجوداتی به ارتفاع 1.85 متر که تنها شاخ هایشان 80 سانتی متر بود و در مقایسه با گاوهای اهلی امروزی بسیار سنگین وزن بوده و زیستگاه های آن ها جنگل های اولیه آسیایی - اروپایی بود. تصاویری از این گاوها روی دیواره های غارهای انسان های اولیه در 20 هزار سال پیش دیده می شود. در داستان اسطوره آلمانی یعنی زیگفرید نیز از چهارانتهای قدرتمند و بزرگ الجثه روایت هایی وجود دارد.

اما به دلایل نامعینی این هیولاها نابود شدند، آخرین نمونه های این چهارانتها وحشتناک در قرن پانزدهم در منطقه بایرن گزارش شد و پس از آن هرگز دیده نشد. با این حال شماری از آن ها جان به در برده و در قلمرو لهستان زندگی می کردند که آن ها هم در نیمه های قرن هفدهم به وسیله شکارچیان و دیگر حیوانات وحشی شکار شده و منقرض شدند، اما این انتها افسانه این گاوهای مخوف نبود، نازی ها سعی کردند دوباره آن ها را زنده نمایند.

سلاخ هایی که گاو پرورش دادند

با ظهور نازی ها در آلمان، بار دیگر نام گاوهای جنگی بر سر زبان ها افتاد، علتی که نازی ها در پی این حیوان بودند آن بود که می خواستند بگویند قدمت نسل آریایی آن ها بسیار بیشتر از آن چیزی است که در تاریخ دیده می شود، چون آن ها خود را رام نماینده این گاوها می دانستند.

در این میان هرمان گورینگ، موسس و بنیانگذار سازمان وحشتناک گشتاپو و فرمانده نیروی هوایی آلمان، از مهم ترین کسانی بود که این پروژه را پیگیری می کرد، او علاوه بر ایده کلی نازی ها، شخصا هم علاقه مند بود تا این گونه گاوهای منقرض شده را بار دیگر زنده کند تا از شکار و کشتن آن ها لذت ببرد، او علاوه بر سمت های دولتی ای که داشت میرشکار رایش را نیز بر عهده داشت و از این طریق هم به هیتلر خدمت می کرد.

گورینگ عکس های زیادی همراه با حیوانات وحشی که خودش شکار نموده بود داشت، این عکس ها غالباً در منطقه رومینترهایده گرفته شده بود؛ همان منطقه ای که در سال 1936 به دستور گورینگ برای ساخت شکارگاه رایش در نظر گرفته شد.

از نظر او تنها مورد مناسب و در خور برای شکارچیان اصیل ژرمن همان گاوهای بزرگ الجثه باستان بودند که البته نسل شان منقرض شده بود. اما دو جانورشناس سعی کردند این مشکل گورینگ را حل نمایند، لوتز هک مدیر باغ وحش برلین بود، که به همراه برادر جوانترش هنیک از دهه های ابتدایی قرن بیستم کوشش برای زنده کردن گاو باستانی و منقرض شده ژرمن ها را شروع کردند. لوتز هک عقیده داشت: هیچ موجود زنده ای که صفات مادرزادی و زنده آن هنوز وجود دارد منقرض نمی شود.

طرح برادران هک بر این اساس راسخ بود که وقتی هنوز گاوهای زنده ای که نوادگان گاوهای اولیه محسوب می شوند وجود دارند و فراوریمثل می نمایند، می توان بار دیگر به وسیله همین گاوها، یک گاو باستانی را فراوری کرد.

برادران هک از سوی گورینگ مأموریت یافتند که به یاری تصاویر موجود از گاوهای اولیه اقدام به بازفراوری این جانور نمایند. به همین دلیل بود که برادران هک برای یافتن گاوی که تا میزان ای شبیه آن گاوهای نخستین و به ویژه برخوردار از صفات تهاجمی باشد دور دنیا را گشتند و بالاخره پس از سال ها گاوهایی شبیه گاوهای باستانی مدیترانه را فراوری کردند. این گاوها در واقع از تلفیق گاوهای وحشی اسپانیایی، گاوهای منطقه ها استپی مجارستان و دیگر منطقه ها دنیا فراوری شدند و از نظر وحشیگری و خشم یادآور همان گاوهای اولیه ژرمن بودند. در نهایت لوتز هک خاطرنشان کرد: کوشش ها به نتیجه رسید و ما پیروز شدیم!

در پاییز 1938 بود که برادران هک نمونه هایی از گاوهایی را که امروزه به گاوهای هک معروفیت دارند در شکارگاه های گورینگ در رومینترهایده و شروف هایده در نزدیکی برلین رها کردند.

به گفته هک: ما این گاو را بالاخره فراوری کردیم، حداقل ظاهرش که همان است اگرچه از نظر ژنتیکی چندان به آن گاوها شبیه نیست.

اما این گاوهای تازه حتی از نظر هیکل و ظاهر هم چندان به گاوهای نخستین شباهتی نداشتند. اگرچه از نظر رنگ و شاخ و قوز روی کمر به گاوهای نخستین شباهت هایی داشتند اما قد آن ها 1.40 و وزن شان نهایتا به 600 کیلوگرم می رسید که در مقایسه با نمونه های اصلی بسیار لاغرتر و ضعیف تر محسوب می شدند. اما گاوهای فراوری شده به وسیله برادران هک به همان میزان نیاکان شان تهاجمی بودند و این خصیصه چنان شدید بود که کارکنان منطقه ها حفاظت شده را به وحشت می انداخت.

اما گورینگ نقشه های زیادی برای این جانوران کشیده بود. در عکسی که در سال 1937 و در نمایشگاه شکار گرفته شده است، گورینگ و لوتز هک در برابر یک نقشه جغرافیایی دیده می شوند. روی این نقشه منطقه ها پراکندگی این گاوهای تازه دیده می شود و به نوعی بخش های مختلف برای یک شکار و کشتار ویژه معین شده است.

به گزارش اشپیگل، منطقه معین شده روی این نقشه بیالوویتزا نام دارد که یکی از آخرین جنگل های بکر منطقه ها جنوبی اروپاست. منطقه ای که بیش از 100 کیلومترمربع مساحت داشته و در کنار مرزهای شرقی لهستان و روسیه سفید قرار گرفته است.

این منطقه در واقع شکارگاهی بود که اشراف زادگان لهستانی از قرن ها پیش در آن به شکار مشغول بودند و اینک همان منطقه می توانست آرزوهای گورینگ برای برپایی یک پارک ژوراسیک آلمانی را جامه عمل بپوشاند.

پس از حمله نیروهای ارتش آلمان نازی به اتحاد جماهیر شوروی در ژوئن 1941 بود که گورینگ فوراً این جنگل را به عنوان منطقه حفاظت شده خاطرنشان کرد. شکاربان هیتلری قصد داشت افزون بر گاوهای وحشی که به نام گاوهای هک شناخته می شدند، شماری از گاومیش های کوهان دار آمریکایی و اسب های وحشی منقرض شده را نیز در این منطقه رها کند. قرار بود که این دو گونه اخیر نیز به وسیله برادران هک بازفراوری و احیا شوند و بدین ترتیب هدف بزرگ تر گورینگ یعنی تأسیس یک شکارگاه بکر که زیستگاه چهارانتها و گیاهان ژرمن باشد، عملی می شد.

برای نیل به این هدف ساکنان مزاحم این منطقه ها یعنی همان مردمی که از سال ها پیش مالک واقعی این جنگل ها به شمار می آمدند، باید از منطقه بیرون رانده می شدند.

در یکی از روزهای جولای 1941 بود که نیروهای گردان 322 پلیس آلمان به آن جنگل هجوم آوردند. دستور این بود: تخلیه جنگل از همه ساکنان آن و هر کس که مقاومت کرد، جان خود را از دست داد.

به اهالی نیم ساعت وقت داده شد تا لوازم ضروری خود را بردارند و سپس نیروهای آلمانی وارد عمل شده و خانه های 116 روستا را به آتش کشیدند.

نازی ها در عرض سه روز، مجموعاً 20 هزار نفر را از خانه و آشیانه خود در بیالوویتزا بیرون راندند و 900 مرد را تیرباران نموده و همسران و بچه ها تیرباران شدگان را به گتوی کوبرین انتقال دادند. پس از آن بود که نازی ها قانع شدند که منطقه برای سکونت گاوهایشان امن است زیرا قرار بر این بود که در آینده تنها چهارانتها بازآفرینی شده در این جنگل باشند؛ البته همراه با شکارچیان آلمانی.

اما تنها این حیوانات نبودند که در این جنگل شکار شدند. در همان زمان و به مدت سه سال جنگ های پارتیزانی علیه گروه های مقاومت در این منطقه جریان داشت و میرشکار پیشوا جنگل ها را برای یافتن پارتیزان ها زیرورو نموده بود. جالب آن که نیروهای آلمانی برای مقابله با پارتیزان ها در این منطقه از همان روش های شکار استفاده می کردند، از سوی دیگر برای شکار هم از همان روش ها و وسایلی استفاده می شد که در یک جنگ واقعی کاربرد دارد.

توبی تاکر استاد تاریخ در دانشگاه کاردیف بر این باور است که انگیزه برپایی آن پارک ژوراسیک عجیب و غریب تنها به علت عشق گورینگ به شکار نبود.

تاکر در مقاله ای که در سال 2014 در نشریه دیلی میل چاپ شد اظهار عقیده نموده است: پرورش و احیای جانوران نخستین در واقع کوششی بود از سوی حزب نازی آلمان برای اثبات تاریخ بلند آلمان و مشروعیت دادن به ملت های آلمانی زبان. نازی ها قصد داشتند به این وسیله ثابت نمایند که فرهنگ ژرمنی قدمتی 10 هزار ساله داشته و این قدمت به دوران گاوهای نخستین بازمی شود.

اما پارک گورینگ هرگز آماده و کامل نشد و علت این مسئله تنها به خاطر شکست نیروهای نازی نبود. پیش از آن یعنی در اکتبر سال 1941 جنگ فاجعه بار بر سر تسخیر مسکو و پیشروی نیروهای ارتش سرخ از سمت غرب به هیتلر نشان داد که جنگ آلمان علیه شوروی نمی تواند به نفع آن ها انتها یابد.

بر اثر بمباران های گسترده برلین در سال 1943، نه تنها باغ وحش این شهر بلکه تاسیسات به اصطلاح دامپروری لوتز هک نیز ویران شد. اما این که چه بر سر آن گاوهای فراوری شده آمد امری است که تنها حدس و گمان هایی در خصوص آن وجود دارد. به احتمال زیاد آن گاوها هم مانند بسیاری از حیوانات باغ وحش برلین پس از حمله متفقین فرار نموده و پس از آن به وسیله نیروهای نظامی در خیابان با رگبار گلوله ی مسلسل های سنگین کشته شدند.

بر اساس بعضی از شایعات، آخرین گاوهای باغ وحش برلین به وسیله مردم گرسنه شهر سلاخی و خورده شدند. از قرار معلوم آن تعداد گاوهایی که در شروف هایده نگهداری می شدند نیز به وسیله گورینگ و افرادش کشته شدند تا به دست نیروهای ارتش سرخ نیفتند.

کسی این گاوها را دوست دارد؟

سئوال این است که آیا این گاوها هنوز هم علاقه مندانی دارد؟ داستان این گاوها هنوز هم علاقه مندان زیادی دارد و هنوز هم به گزارش های روزنامه ها راه می یابند. بر اساس یکی از همین خبرها در سال 2009 یک بریتانیایی به نام درک گو 13 رأس گاو موسوم به گاو هک را از یک پارک وحش در نزدیکی آمستردام خریداری کرد تا یک دامپروری کوچک راه اندازی کند. آقای گو پیش از آن هم کوشش هایی برای احیای دیگر گونه های منقرض شده در انگلستان نموده بود و تجاربی در این زمینه داشت. اما خیلی زود متوجه شد که این مورد خاص به مراتب پیچیده تر و دشوارتر از موارد پیشین است.

چیزی نگذشت که تیتر اول روزنامه و رسانه ها به خبرها و گزارش ها در خصوص گاوهای غول پیکر اختصاص یافت.

به گزارش سایت تاریخ ایرانی، فاکس نیوز در سال 2009 هشدار داد: پرسه زنی گاوهای نازی در منطقه ها روستایی انگلستان. نشریه دیلی میل نیز از نقشه های کثیف هیتلر برای احیای غول های تاریخی و باستانی نوشت و سایت AOL این خبر را چنین تکمیل کرد: گله های خونخوار و وحشی گاوهای گونه هک نازی ها به وسیله کشاورزان وحشت زده سلاخی شدند.

از قرار معلوم آقای درک گو آن گاوهای خاص را دست کم گرفته بود. او در سال 2015 و در مصاحبه با نشریه تایمز در این مورد گفت: هر زمان که به این گاوها نزدیک می شدیم بلافاصله واکنش نشان می دادند و با شاخ هایشان به سیم های خاردار می کوبیدند و می خواستند ما را بکشند. این گاوها بسیار تهاجمی تر و وحشی تر از حیواناتی بودند که تا به امروز با آن ها سروکار داشته ام. برای حرکت دادن این گاوها سوار بر تراکتورهای اتاق دار می شدیم و حتی در این حالت هم به ما حمله می کردند. و بدین صورت بود که پروژه دامپروری آقای درک گو به شکست انجامید.

این درحالی بود که پارک وحش واقع در هلند هم از بازپس گرفتن این گاوها خودداری می کرد. به گفته آقای گو در نهایت این گاوهای دیوانه را به باغ وحش ادینبورگ تحویل دادند تا شاید در آن جا با شیرها و ببرها کنار بیایند اما: آن باغ وحش هم گاوها را پس فرستاد.

در نهایت چاره ای برای آقای گو باقی نماند جز آن که آن گاوهای وحشی و ناسازگار را ذبح کند و تنها چند رأس از خوش اخلاق ترین آن ها را نگه داشت.

اگرچه آقای گو پس از این کشمکش ها خشنود بود که دیگر مجبور نیست در شرایطی که جانش در خطر است کار کند اما این مسئله را فهمید: آلمانی ها با آن برنامه پرورش دام شان واقعاً هم یک موجود اولیه ساخته بودند.