کُند راه رفتن؛ نشانه پیری بیولوژیکی زودرس! - مجله چایی

نتایج یک مطالعه تازه نشان می دهد آهسته راه رفتن در سن 45 سالگی ممکن است نشانه پیری زودرس باشد. سرعت پیاده روی یا همان سرعتی که فرد با آن قدم برمی دارد، مدت هاست که به طور مؤثر به عنوان نشانگری برای تشخیص سلامت روانی و فیزیولوژیکی افراد مسن مورد استفاده قرار می گیرد.

اکنون یک مطالعه تازه و جالب برای اولین بار نشان داده است که سرعت راه رفتن می تواند یک میزان گیری مؤثر از پیری بیولوژیکی برای افراد در دهه 40 زندگی خود باشد.

تری موفیت نویسنده ارشد این مطالعه شرح داد: پزشکان می دانند که افراد هفتاد و هشتاد ساله که قادر به راه رفتن عادی نیستند و کند قدم برمی دارند نسبت به افراد مسنی که سریع تر قدم می زنند، بیشتر به مرگ نزدیک هستند، اما مطالعه ما دوره پیش دبستانی تا میانسالی را تحت نظر گرفته است و دریافتیم که پیاده روی آهسته علامتی است که چند 10 سال قبل از سالخوردگی بروز می نماید.

داده های به کار رفته در این تحقیق از یک مطالعه طولانی مدت گرفته شده است. این مطالعه 904 نفر را در اوایل دهه 1970 از همان بدو تولد زیر نظر گرفته است. تمام 904 نفر در حال حاضر 45 ساله هستند و در تمام مدت سرعت راه رفتن شان میزان گیری شده است.

محققان دو فرضیه را در این تحقیق آزمایش کردند که آیا سرعت راه رفتن در میانسالی می تواند نشانه پیری بیولوژیکی زودرس را منعکس کند یا خیر و اینکه آیا کند راه رفتن در میانسالی می تواند با عملکرد ضعیف روانی و عصبی در دوران کودکی مرتبط باشد یا خیر. این مطالعه ارتباط مستقیم بین کندتر راه رفتن و شاخص های جسمی و بیولوژیکی پیری زودرس را نشان داد.

در کندترین داوطلبان، تغییرات ساختاری مغز مانند حجم کلی پایین مغز و ضخامت پایین تر قشر مغز مشاهده شد. این نشان می دهد سرعت راه رفتن نه تنها یک علامت منفی برای سالمندان است، بلکه در افراد میانسال نیز می تواند نشان دهنده پیری بیولوژیکی زودرس باشد.

این مطالعه بعلاوه از ارتباط بین آزمایش عصبی شناختی در سن سه سالگی و سرعت راه رفتن در سن 45 سالگی پرده برداشت. این ارتباط به میزان کافی قوی بود که بتواند از نمرات تست شناختی در دوران کودکی استفاده کند تا بتواند سرعت قدم برداشتن 40 سال بعدِ فرد را دقیق پیش بینی کند.

البته داده های این مطالعه بدون محدودیت نیست. متاسفانه این مطالعه دارای تصویربرداری از مغز و یا داده های سرعت راه رفتن افراد در سنین جوانی نیست. این بدان معناست که خبری از ردیابی داده ها در طول گذار از جوانی به میانسالی نیست. بعلاوه معین نیست که چه مکانیزمی می تواند عملکرد عصبی شناختی بچه ها و سرعت راه رفتن در میانسالی را پیوند دهد.

این تحقیقات از دیدگاه بالینی نشان می دهد که سرعت راه رفتن ممکن است یک شاخص مفید از مسائل سلامتی در میانسالان باشد و این تنها مطالعه ای نیست که از سرعت راه رفتن به عنوان یک ابزار تازه تشخیصی استفاده می نماید. تحقیقات اخیر نشان داد که تحلیل راه رفتن می تواند انواع مختلفی از زوال عقل را در مراحل اولیه کاهش عملکرد شناختی شناسایی کند و حتی قبل از بروز علائم وخیم بینایی، گلوکوم (آب سیاه) را تشخیص دهد.